O wilkach
Wilk, nazywany często wilkiem szarym należy do ssaków a konkretnie do rodziny psowatych. Wilk jest zwierzęciem drapieżnym. Jego najczęstszym miejscem zamieszkania, są leśne ostępy, rozległe równiny, tereny podmokłe, a także tereny położone wysoko w górach. Wilk kocha przestrzeń. Wilcze stado, zwane watahą potrzebuje obszaru od stu do trzystu kilometrów kwadratowych. Na danym terenie mogą współistnieć ze sobą dwa wilcze stada. Wilcza wataha to inaczej jedna wilcza rodzina. W jej skład wchodzi samiec zwany basiorem, samica zwana waderą oraz ich potomstwo z dwóch kolejnych miotów. W wilczych rodzinach przestrzega się systemu hierarchicznego. Wilki potrafią się ze sobą porozumiewać. Ich wzajemne kontakty realizowane są poprzez język ciała, wydawanie charakterystycznych dźwięków, produkowanie określonych substancji biologicznych zwanych feromonami oraz poprzez znaczenie terenu swoimi odchodami.
Wilki najchętniej zjadają mniejsze i większe zwierzęta kopytne. Ich ofiarami najczęściej bywają dziki, jelenie lub sarny. Wilki przyczyniają się do oczyszczania środowiska, przez zjadanie zdechłych zwierząt. Licząca więcej osobników, wilcza wataha, może polować na duże zwierzęta. Wilk nie pogardzi także rybami. Wygłodniałe wilki, podchodzą pod ludzkie zagrody i zjadają zwierzęta hodowane przez człowieka. Najprawdopodobniej temu właśnie faktowi, wilki zawdzięczają długowieczną złą sławę i kojarzenie ich z drapieżcami porywającymi niewinne owieczki. Należy jednak pamiętać, że wilk, w przeciwieństwie do człowieka, nie porywa i nie zabija niczego dla przyjemności, a robi to jedynie z głodu i po to by przeżyć.
Ekolodzy biją na alarm twierdząc, że obecnie to człowiek zagraża wilkom a nie wilki człowiekowi. Aktualnie wilki zostały objęte ochroną ze względu na drastyczne zmniejszenie się ich ilości w poszczególnych państwach. Zarówno w Ameryce jak i Europie podejmuje się działania, mające na celu przywrócenie dawnej liczebności wilków. Działania takie nazywają się reintrodukcją gatunku. Człowiek podziwia wilka za jego urodę, siłę, wolność i konsekwencje w działaniu. Jednocześnie wilk nadal wzbudza wiele emocji negatywnych, jakie zakorzeniły się w nas na skutek cech, jakie przypisywano mu w licznych bajkach i podaniach ludowych.
Wilk jaki jest, każdy widzi.
Dorosły wilk, gdyby zmierzyć go od głowy do ogona, ma średnią długość od 100 do 130 centymetrów, z ogonem będzie miał około 160cm długości. Wilk posiada na ogonie gruczoł o barwie niebiesko-czarnej. Naukowcy dotąd nie wiedzą do czego służy gruczoł nazywany fiołkowym. Dorosły wilk ma w kłębie około 80 centymetrów, dorosła samica mierzy w tym miejscu 65 centymetrów. Samiec wilka może ważyć od 40 do 60 kilogramów, podczas gdy waga dorosłej wilczycy wynosi od 30 do 50 kilogramów. Ślad wilczej łapy zostawiany na śniegu, nazywany wilczym tropem może mieć długość 10 cm i szerokość 9 cm. Przednie łapy wilka łączą się z klatką piersiową, ich stawy łokciowe skierowane są do środka, za to stopy kierują się ku zewnętrznej stronie ciała. Dzięki takiemu ustawieniu, wilk może iść stawiając dwie prawe i dwie lewe łapy w jednej linii. Tylne łapy wilka są nieco mniejsze od przednich.
Podobnie jak inne leśne zwierzęta, wilk posiada podwójne owłosienie. Jego górną warstwę stanowią sztywne i twarde włosy, po których dobrze spływa woda. Pod tą warstwą znajduje się tak zwany podszerstek. Jest to miękka sierść która utrzymuje ciało zwierzęcia w odpowiedniej temperaturze, pomimo panującego na zewnątrz chłodu. Mało kto wie, że lew nie jest jedynym zwierzęciem, które może pochwalić się grzywą. Grzywę mają także wilki. Wilcza grzywa sięga od karku do barków. Stanowią ją długie i gęste włosy, układające się w charakterystyczne pasmo. Wilcza grzywa staje dęba, gdy zwierze jest rozzłoszczone lub podniecone. Wilcze ubranka mogą mieć wiele kolorów. Spotyka się wilki o barwie niemal czarnej, w odcieniach szarości, brązowej i białej. W wilczej paszczy znajduje się pokaźny garnitur zębów. Zdrowy dorosły wilk ma ich aż 42. Wilcze ząbki mogą osiągać długość ponad dwóch centymetrów, a kły mogą mieć nawet ponad pięć centymetrów długości. Wilki mają silne szczęki. Gdy ścisną szczęki, siła tego nacisku może wynosić nawet piętnaście kilogramów na jeden centymetr kwadratowy. Mniej więcej w połowie wilczego życia, zęby zaczynają stopniowo się ścierać. Część wilczego uzębienia ulega zniszczeniu podczas licznych walk. Oba te czynniki mogą skutkować, śmiercią wilka z powodu niemożności pobierania jedzenia. Wilki mają bardzo elastyczne ściany przełyku, dzięki czemu mogą połykać duże porcje mięsa. Przysłowiowy wilczy apetyt ma swoje uzasadnienie. Powiedzenie to wzięło się stąd, że wilki mają bardzo pojemne żołądki. Wilczy brzuszek ma pojemność mniej więcej dziewięciu litrów. Wilki żyjące na wolności, przeżywają średnio od dwunastu do szesnastu lat. Wilki karmione przez człowieka w niewoli dożywają dwudziestki.
Przerażający lecz pożyteczny.
Mimo, że wilk niemal całkowicie zniknął z umiarkowanych lasów Europy z powodu swojej złej reputacji, występuje on powszechnie w puszczy kanadyjskiej, skandynawskiej, rosyjskiej i na Syberii. I całe szczęście, ten mięsożerca jest bowiem naprawdę pożyteczny.
Naukowcy prowadzący badania nad wilkiem udowodnili, że nie jest on szczególnie agresywny wobec człowieka. Co więcej, doskonale toleruje ludzi na swoim terytorium i zdarzyło się nawet, że pozwolił pogłaskać swoje młode!
Sam lub w stadzie
W zależności od pory roku, obfitości pożywienia i liczby urodzeń, wilk żyje sam, w parze lub w stadzie. Będąc w grupie, może atakować nawet duże ssaki. Ucztę zawsze rozpoczyna przewodnik stada.
Pożyteczny mięsożerca
Wilk odżywia się przede wszystkim zwierzętami, od najmniejszych (myszy, ptaki, gady) do największych (jelenie, łosie). W ten sposób reguluje liczebność dużej dzikiej zwierzyny i przyczynia się do zachowania równowagi między gatunkami. Obecnie wiadomo, ze w lasach Europy, w których wilk już prawie nie występuje, jest zbyt wiele jeleni niszczących młode pędy. Wilk potrafi również przez kilka dni nic nie jeść, a niekiedy do życia wystarczają mu jagody i grzyby.