Podgatunki wilków

Wilk nie jedno ma imię. Podobnie jak inne zwierzęta, występuje pod postacią różnorodnych odmian i ras. Oto niektóre z nich.

Wilk szary

Drapieżny ssak z rodziny psowatych. Można go spotkać na terenach zalesionych, pustynnych i podmokłych. Żyje w Hiszpanii, na Półwyspie Apenińskim, w Grecji, w Skandynawii Rosji i w Polsce.
Przez wiele lat ludzie tępili te zwierzęta, skutkiem czego gatunek ten o mało nie przestał istnieć. Obecnie na terenie wielu państw, także w Polsce, wilk jest pod ochroną.

Wilk grzywiasty

Ssak drapieżny, psowaty. Zamieszkuje Argentynę, Amerykę południową i Brazylię. Lubi wielkie stepy i bagna z wysoką roślinnością. Ten gatunek wilka nie przepada za gęstymi lasami. Wilk grzywiasty podobny jest trochę do lisa na długich nogach. Chodzi, stawiając jednostronne kończyny w jednej linii. Wilki grzywiaste mają duże małżowiny uszne, które nie mają spiczastych końców, są raczej półokrągłe. Pysk wilka grzywiastego jest wąski i wyciągnięty ku przodowi. Przy końcu sierść jest jakby przypalona. Kark tego wilka ozdobiony jest grzywą, która może mieć różne barwy: może być czarna lub ruda. Cały wilk jest rudy, a jego ogon różni się zdecydowanie od ogona jego krewnych, gdyż jest krótszy i bardziej puszysty, coś na kształt lisiej kity. Ogon wilka grzywiastego jest zakończony białym pędzelkiem. Na nogach tego zwierzęcia widać czarne „podkolanówki”. Wilk grzywiasty nie jest zbyt wybredny i praktycznie zadowoli się niemal wszystkim. Jego główną dietę stanowią małe zwierzęta, gryzonie i leśne ptaki. Z braku naturalnej bazy pokarmowej, wilkowi grzywiastemu zdarza się sięgać po to, co nie jego czyli po drób hodowany przez ludzi. Wilk grzywiasty bardzo lubi owoce. Samica tego wilka nosi młode w sobie przez około 60 dni. W rodzinie wilków z grzywami na ogół rodzi się około sześciu szczeniąt.

Wilk kanadyjski (mackenzie)

Wilk kanadyjski wraz z ogonem może osiągać długość dwóch metrów. Wilk ten w kłębie jest wysoki na 85 centymetrów. Osobniki tego gatunku ważą mniej więcej 45 kilogramów, choć zdarzają się i takie których waga dobiega osiemdziesiątki.
Wilk ten najbardziej kojarzy się z psem rasy owczarek alzacki. Jego klatka piersiowa jest jednak węższa niż owczarka a tułów jest dłuższy. Wilk kanadyjski ma oczy osadzone po skosie, a jego czoło jest bardzo duże. Uszy wilka są krótkie. Wilk ten dostał od natury gęstą szatę, która doskonale zachowuje stałą temperaturę ciała zwierzęcia. W zależności od warunków i uwarunkowań indywidualnych, sierść wilka kanadyjskiego przyjmuje bardzo różne odcienie brązu. Całe ciało tego zwierzęcia jest piękne i zachowuje wszelkie zasady prawidłowej proporcji i harmonii. Dodatkowo jest ono bardzo silne.
Wilk mackenzie ma bardzo dobry i przenikliwy wzrok i równie doskonały słuch. Te doskonale rozwinięte zmysły, służą przede wszystkim do znajdowania potencjalnej zdobyczy. Wilka tego można spotkać w północno-zachodnich rejonach Kanady, a także na Alasce. Przez jedną noc potrafi przebyć odległość kilkudziesięciu kilometrów. Gdy wymaga tego sytuacja, zwierze potrafi rozpędzić się do prędkości samochodu, jadącego w terenie zabudowanym (jadącego przepisowo, rzecz jasna).

Wilk polarny

Wilk polarny (arktyczny) to jeden z największych podgatunków wilka. Spośród pozostałych wilków wyróżnia go gruba, biała sierść. Wilk polarny długość ciała ma pomiędzy 100, a 150 cm, jego waga może osiągnąć nawet 80 kg. Białe wilki żyją w północnej Kanadzie, północno-zachodniej Grenlandii oraz na wielu wysepkach leżących pomiędzy nimi. Polują na renifery, zające, woły piżmowe i inną zwierzynę. Na obszarach arktycznych jest tak mało pożywienia, że wilki nie pozostawiają szczątków - zjadają np. zająca polarnego wraz ze skórą, sierścią i kośćmi.

Wilk rudy

Wilki rude, wbrew swojej nazwie, mają niewiele rudego koloru na futrze. Są nieco mniejsze od wilka szarego i nieco większe od kojota. Pierwotnie wilki te zamieszkiwały wschodnią część Ameryki Północnej.
Gatunek ten został niemal wytępiony na wolności w latach 60. XX wieku. W roku 1973 wyłapano 400 ostatnich osobników i przeznaczono je do hodowli mającej na celu uratowanie gatunku. Niestety, okazało się, że większość złapanych zwierząt stanowiły krzyżówki z kojotami. Jedynie 14 osobników było czystej krwi. I to one dały początek stadu, z którego próbuje się obecnie odrodzić populację.

Wilk falklandzki

Wilk falklandzki (Dusicyon australis), to wymarły drapieżnik z rodziny psowatych. Występował na Falklandach, gdzie około 1876 roku został całkowicie wytępiony przez osadników.
Wilk falklandzki miał krótki pysk i szczęki przystosowane do chwytania dużych ofiar, takich jak foki i pingwiny. Wielkością przypominał kojota, ale był bardziej krępy.