Wymarłe gatunki niedźwiedzi

Niedźwiedź krótkopyski

Niedźwiedź krótkopyski (Arctodus simus) należy do wymarłych ssaków z rodziny niedźwiedziowatych. Jego szczątki odnajdywano w Ameryce Północnej. Szacuje się, że do jego wymarcia doszło ok. 11 400 lat temu, po ostatnim tzw. maksimum glacjalnym. Niedźwiedź krótkopyski ważył ok. 1000 kg, był najpotężniejszym drapieżnikiem Ameryki Północnej epoki plejstocenu, a także najprawdopodobniej największym żyjącym kiedykolwiek na Ziemi niedźwiedziem. Z analiz jego uzębienia wynika, że niedźwiedź krótkopyski żywił się niemal wyłącznie mięsem. Prawdopodobnie wyspecjalizował się w polowaniu na karibu- zwierzę z rodziny jeleniowatych, chociaż inne hipotezy wskazują na jego upodobanie do padliny. Możliwe także, że niedźwiedź krótkopyski był wszystkożercą- nauce wciąż jeszcze brakuje jednomyślności w sprawie szczegółów z życia tego gatunku. Budowa kośćca sugerowałaby zdolność do szybkiego biegania, a rozmiary- do walki z innymi drapieżnikami (o tereny do polowań, zwierzynę).
Być może do jego wyginięcia przyczyniła się dominacja niedźwiedzia brunatnego, który pojawił się na tych obszarach nieco później, a ze względu na jeszcze potężniejszą budowę, miał sporą przewagę nad niedźwiedziem krótkopyskim.

Badacze starają się o odtworzenie kodu DNA niedźwiedzia krótkopyskiego, co być może rozwiązałoby niejedną zagadkę na temat jego życia, odżywiania itd. Prawdopodobnie w rejonach wiecznej zmarzliny wciąż istnieją całe okazy tego gatunku, trzeba tylko do nich dotrzeć, a nie jest to takie proste.

Niedźwiedź jaskiniowy

Niedźwiedź jaskiniowy (Ursus spelaeus) to jeden z wymarłych gatunków niedźwiedziowatych. Zamieszkiwał Europę w okresie plejstocenu, a więc ok. 300 tysięcy lat temu. Uznaje się, że ostatecznie wymarł w epoce lodowcowej, ok. 28 tysięcy lat temu. Jego nazwa odzwierciedla fakt, iż jego szczątki znajdowano głównie w jaskiniach, co prawdopodobnie oznaczało, iż zwierzę to dużo więcej czasu spędzało w jaskiniach, niż wywodzący się od niego bezpośrednio dzisiejszy niedźwiedź brunatny (ten ostatni wykorzystuje jaskinie właściwie tylko jako miejsce zimowego snu).
Kości niedźwiedzia jaskiniowego odnajdywano w całej Europie. Badania dowodzą, że niedźwiedź jaskiniowy był ok. 30 % większy niż obecnie żyjący niedźwiedź brunatny. W przeciwieństwie do współczesnych niedźwiedziowatych, niedźwiedź jaskiniowy był właściwie wyłącznie roślinożerny, o czym świadczyłoby jego uzębienie.

Przez długi czas sądzono, że niedźwiedź jaskiniowy wymarł tylko na skutek zlodowacenia bałtyckiego, do którego gatunek ten nie zdołał się przystosować. Z najnowszych badań dowiadujemy się, że Homo sapiens w dużej mierze odpowiada za wytępienie tego zwierzęcia. Człowiek współczesny wykorzystywał lepsze narzędzia do polowania i wchodził do jaskiń zamieszkanych przez niedźwiedzia. Ludzie mogli polować na niedźwiedzie jaskiniowe dla mięsa, futer oraz by wyeliminować potencjalne zagrożenie. Gdy ludzie zredukowali populację niedźwiedzia jaskiniowego, poszczególne osobniki były bardziej izolowane od siebie, zmniejszyła się pula genetyczna gatunku, przez co stał się on bardziej podatny na choroby. Dodatkową przyczyną było nadejście epoki lodowej. Jako, że niedźwiedź jaskiniowy żywił się głównie roślinnością, zmiany klimatu utrudniały znajdowanie pożywienia.